sábado, 27 de septiembre de 2008

ANTOJOS

Me gustaría que se hiciesen realidad muchas de las cosas que se me pasan en este momento por mi cabeza, me gustaría explorar caminos nuevos a los que difícilmente llegaré algún día, me gustaría comprobar que más allá de mis ojos hay formas de abrir la mente a nuevas sensaciones. Me gustaría estar en este momento en un bar inmundo, acompañada de alguien que tuviese una conversación interesante, aunque eso sería lo de menos, pues ésta ocuparía simplemente un segundo o tercer plano,... como quisiera poder perderme en una mirada y dar rienda suelta a la imaginación...
Extraña sensación me invade cuando me miras con esa complicidad, me encanta cuando me hablas, dá igual el tema que sea y me gusta también tu indiferencia hacia todo. Me gustas como eres, cálido, transparente. Me gusta estar contigo, me gusta que me consideres tu amiga aunque a veces deseo besarte y no sé por qué, eso sólo me sucede a veces. Me gusta lo prohibido. Daría lo que fuese por tener una sola noche contigo, recorriendo todo tu cuerpo. Ansío rozar tus labios...
La imaginación no basta en ciertas ocasiones para calmar la sed. La tentación siempre está ahí, sin embargo, anhelos de ti, solamente suceden muy de vez en cuando, pero cuando aparecen, me torturan sin cesar... Mejor no pensar, si, mejor dejarlo estar.

viernes, 26 de septiembre de 2008

A VOLTAS CO PASADO

Gritos e rogos que se afogan na miña garganta, palabras que non concordan con moitas frases inconcluintes que nun pasado tiñan senso. De novo volto a pensar nesa persoa que me fixo tanto dano e que a pesar de todo o tempo transcorrido non podo esquecer. A veces preguntome que sería da miña vida se non se romperan tódolos lazos que nos unían, nun pasado que no que era verdadeiramente feliz. Catro anos tirados pola borda, catro anos nos que fun unha tonta, que non vía o que tiña diante, unha infeliz que non cría nas verdades que outros lle contaban, porque xa tiña a súa verdade versionada da maneira que máis lle conviña... Catro anos na túa compaña e seis anos despois aínda te recordo. Non sabes canto me costou verte só como un amigo, de feito, creo que nunca te vin así, porque ata como amigo me fallaches, porque non te atopei cando máis te precisaba... É culpa túa que eu sexa así. Ensinachesme como se fere a quen máis te quere, ensinachesme que é mellor magoar e non que te magoen, ensinachesme a mirar por min, agora, no día a día sen ter en conta os sentimentos dos demáis... Xa sei que sempre pagan xustos por pecadores, pero, ¿cres acaso que eu merecía en algún momento todo o que recibín? Intercambiachesme lealtade por mentiras, cariño por infidelidades, destruichesme pero souben levantarme pero esta vez cunha forte coraza. No fondo, moi moi no fondo, creo que che estou agradecida.

jueves, 25 de septiembre de 2008

PARA QUE ESCRIBIR??

La verdad es que llevo un tiempo dándole vueltas a algo en mi cabeza y cada día estoy más convencida de que simplemente pierdo el tiempo escribiendo en este blog. No es que crea que esté mal esto de escribir, que va! lo que pasa es que este rincón que me pertenece habla más de ti que de mí. La mayoría de las entradas van dirigidas a ti, es lo que pienso, lo que me sale de dentro cuando tú ocupas mi cabeza. Y eso es lo malo, ahí radica la sensación de que paso el tiempo en vano. Ese es el problema. ¿De qué me sirve escribir todo esto? ¿De qué sirve que sea aquí donde libere mis sentimientos? ¿De qué me sirve todo esto, si tú nunca lo leerás? Tú no sabrás nunca realmente lo que siento, seguirás pensando que sólo te utilicé para pasar el rato, que sólo fuiste un capricho, que estuve contigo sólo por aburrimiento... pero todo eso, que más dá! Da igual lo que aqui diga o explique, todo es igual, yo nunca te diré nada y tú nunca lo leerás...

HOY TE VI

Deseaba verte, pero no un simple segundo,... deseaba tenerte cerca. Hoy te ví, hoy estuve pegadita a ti por unos segundos, hoy te hablé, hoy me sonreíste y luego me alejé. A pesar de que me moría de ganas de hablarte de todo sin parar como siempre lo hago, no lo hice, es más, actúe con indiferencia, como si ya no me importases,.. te saludé, contesté a lo que me preguntaste y antes de que dijeses nada más, me fui. No es que ya no me importes, no significa que ya no te quiera, es sólo que me dí cuenta de que esto no conduce a ningún lugar, tú tienes tu vida y yo la mía y nuestros caminos van en direcciones opuestas. Para que forzar una situación que no se dará. De ti, sólo me quedan unos pocos recuerdos, muy dulces, pero simplemente son recuerdos que pertenecen a un pasado que no supe defender. Ojalá pudiese borrar tu sonrisa de mi mente!

martes, 23 de septiembre de 2008

MIEDOS

Como perdida en el tiempo, así es como me encuentro en este momento. La rutina es el pilar básico de mi día a día. Desorientada. Como pretendo ser comprendida si ni yo misma sé lo que quiero. Prisionera de mi propia vida. Me detengo. La brújula de mi mente, está perdida, no sabe ya donde está el norte, sé perdió, se quedó colgado de tu recuerdo, anclado en el olvido. Nostalgia, tal vez sea nostalgia lo que queda... Cuanto te quiero, cuanto te odio. Sentimientos contrapuestos, que en el fondo no significan nada. Ni siquiera sé porque me detengo a pensar, si nada es lo que era, si nada va a cambiar. Ahora si sé con total seguridad que reina la indiferencia entre tú y yo, el silencio nos ganó la batalla. Quisiera no morirme de celos. Da igual si te veo o no, no puedo evitar estar llena de celos. Me asusta tu ausencia. Tengo miedo de no tenerte cerca, de no verte, miedo de todo lo que me aleja de ti. Necesito un tiempo para convertirlo en eterno cuando tú estes dentro de él. No quiero fabricarme fantasmas con todos tus silencios, pero tampoco construir ilusiones con cada mirada, con cada palabra. ¿Qué puedo hacer con mi vida? ¿No se supone que el tiempo todo cura, todo destruye, todo mata? ¿Cómo borrar lo que más quieres, sin luego echarlo de menos?

sábado, 20 de septiembre de 2008

....UFF

Las 5 de la mañana. Todavía no tengo sueño y si un ardiente deseo. Esta noche quisiera que tú ocupases una parte de mi cama. Por más que lo intento, no te puedo quitar de mi cabeza. ¿Tan duradero es tu veneno?

jueves, 18 de septiembre de 2008

NADIE ME ENTIENDE.

Ya no puedo con esta rabia que me consume poco a poco. Ya no soporto estar todo el tiempo colmada de amargura y de mal humor. Siento que voy a explotar. Me agobia todo lo que me rodea. Necesito escapar. Quiero dormirme para no despertar más. Ya no creo en nada ni en nadie. Me he fallado a mi misma tantas veces que agoté todas las posibilidades. Me aturden las falsas promesas. Me irritan las mentiras. Odio cuando te ries. Siento unas ganas tremendas de golpearte, de golpearme por ser tan estúpida. Me duele que me mientas, pero más me duele que me digas tus verdades. No soporto tus excusas. Quiero evadirme. Quiero desaparecer. A ti no quiero verte, no quiero escucharte. Siento que te odio, pero no sé la razón. Estoy confudida. No tenemos nada en común. Somos tan diferentes... No quiero seguir aquí. No quiero estar así. Quiero estar sola, completamente sola!!

sábado, 13 de septiembre de 2008

QUE ANGELITO QUE SOY jeje







Raquel, esta foto, la puse aquí especialmente para ti.... Ves? Creeme cuando te digo que mi pelo era negro, pero muy negro... Quizás no lo aprecies, pero incluso mis ojos eran negros... ya ves, todo lo que han cambiado.. (mis ojos de forma natural y mi pelo.... bueno, eso son cosas que se meten a mi en la cabeza... ya sabes, locuras, arrebatos temporales....) Bueno, ahí te dejo la foto, para que la veas.. y no te sorprendas eh! si yo de pequeña ya sabía que pasase lo que pasase siempre sería buena.... (si te fijas en mis manos ya lo entiendes.... jejejeje)...

.................

Puede que un instante después de pasearme por las nubes
vuelva a perderte otra vez con tu silencio.
Puede que mi tiempo se agote cuando claudica ante tus dudas
puede que me enfrente otra vez a tu silencio
quise tenerte para mis noches y me encontré con mil reproches
quise guardarte aqui a mi vera y fracasé.
He suplicado que no te vayas
no sé donde meterme
ayer pacté con todos para que te quedes
he roto mil promesas para que te fueras
tú te empeñas en romper mi alma
yo me empeño en tenerte a mi vera.
Sueño que me observan tus besos, me absorben gota a gota
fríos como el manantial de tu silencio
pierdo y me escondo en el mundo asumiendo mi derrota
es cuestión de tiempo caer en tu silencio...

Juan Peña (a tu vera)

viernes, 12 de septiembre de 2008

DESEOS




Quisiera no pensar pero pienso.
Quisiera no echarte de menos, pero me haces falta.
Quisiera no despertarme cuando sueño contigo.
Quisiera escuchar tu voz cada mañana.
Quisiera que tus ojos brillasen otra vez de la misma manera.
Quisiera despertarme de esta pesadilla.
Quisiera que todo fuese como antes.
Quisiera que me cogieses de la mano cuando siento miedo.
Quisiera que compartieses conmigo todo lo que me pasa.
Quisiera escuchar de tu boca que todo está bien, que no pasa nada.
Quisiera que no me dejes sola.
Quisiera dar todo lo que tengo, a cambio solo, de lo que más deseo.
Quisiera tantas cosas que ya no podrán ser...
Quisiera... si yo sólo quiero... que estés bien y que estés conmigo.
Quisiera decirte, la única verdad que existe en mi vida....
Sólo quiero decirte que lo siento y que sepas que te quiero.

jueves, 11 de septiembre de 2008

LO QUE SIENTO

Frases entrecortadas. Palabras que no llegan a pronunciarse. Sentimientos enlazados. Necesidad de gritar y llorar al mismo tiempo. Deseos de escapar. Ansias por todo y nada a la vez. Suspiros y más suspiros que ya no significan nada. Anhelos de lo pasado. Ansias de futuro. Continuas decepciones. Desilusión en general. Ganas de desaparecer. Preocupaciones. Alegrías infundadas. Absurdos momentos. Desequilibrios personales. Así se resume un día normal en mi vida. Un día normal, como hoy.

martes, 9 de septiembre de 2008

REALIDAD???



Dudas. Tengo dudas sobre mi propia vida y mi propia existencia. ¿Realmente existimos o todo esto es un sueño? A veces hago cosas y tengo la sensación de que ese momento ya lo viví antes... Cuando cometo errores me invade una seguridad absoluta de que antes hice lo mismo... ¿Realmente existirá la reencarnación? Espero que no! No quiero pensar que soy tan torpe como para no cambiar en lo que antes hice mal... Aunque, como todo es tan fugaz... no me extraña que no me dé tiempo de aprender y recordar nada en esta vida que me toca vivir...

lunes, 8 de septiembre de 2008

NO LO PUEDO EVITAR!

La imperfección es mi característica más notable, soy un desastre! Como ya casi todo el mundo sabe, hay muchas cosas de mí que no me gustan. Me gustaría cambiar, sé que en muchos aspectos podría cambiar si me lo propusiese, pero en otras, simplemente no puedo porque no soy capaz de evitarlo, me sale, es algo innato. Sé que por mis miradas, mucha gente cree conocerme y es cierto, soy bastante previsible, cuando algo no me gusta, cuando estoy de mal genio, rápidamente se me nota en la mirada.. Sé que eso si se podría cambiar si me esforzase un poquito, pero es que si lo consigo un día, al siguiente ya ni me acuerdo... pero si hay algo que no puedo evitar es perderme en las conversaciones. Cuando alguien me está hablando mi mente comienza a evadirse de mí y cuando me doy cuenta, estoy asintiendo o dándole la razón a la persona que me habla pero sin saber de lo que está hablando.... Pues eso mismo me sucedió hoy... Estaba en el piso de mi hermano, cuando la vecina de enfrente tocó a la puerta, abrí y comenzó a preguntarme cosas sobre las plazas de garage, los trasteros.. en fin, tengo que decir, que ella hace unos días que se mudó ahí... El caso es que estabamos hablando y un tema llevó a otro y después de un largo rato, me ví asintiendo como una tonta a todo lo que me decía y sin enterarme de lo que me contaba.... Cuando terminamos de hablar, cerré la puerta y me dí cuenta de que me había dicho su nombre... que nadie me lo pregunte!!!

viernes, 5 de septiembre de 2008

TEMPORALES??¿?

Así de duro es el temporal tan anunciado para esta noche??? En eso consiste la alerta naranja?? Lo que creo es que como no tienen nada interesante para contarnos, intentan crear el pánico, para luego dar versiones de cómo vivieron esas horas, la pobre gente enclaustrada en su casa, viendo las horas pasar, encerrados sin salir ni a tomar la cerveza con los amigos… Si lo que nos gusta en el fondo es exagerar!... Vamos, lo que hay en mi vida si son temporales… tan grandes que si un barco pudiese navegar en ella, solo conseguiría zozobrar… Y es que no me extraña! Si yo soy un terremoto, no paro… Y ni que hablar de mis constantes cambios de humor, que puedo pasar de la más grande euforia a la más terrible y profunda de las depresiones… A veces no sé si lloro porque río o río porque lloro… La verdad es que definiría mi carácter como insufrible… ¡Pobrecillos mis padres que todavía me tienen que soportar…! Conmigo no sirven los ansiolíticos, ni las valerianas, ni el remedio de la abuela,… yo lo que necesito es centrarme, es estructurar mis ideas, mis sentimientos, mis metas,.. y con ello desechar las malas vibraciones, los malos pensamientos, ahuyentar los fracasos, aprender de las derrotas, sacar provecho a la vida. Me sorprendo a mi misma… lo que puedo llegar a escribir, pensando en una simple tormenta!

jueves, 4 de septiembre de 2008

YO NO QUIERO SER MAYOR!!!!

Cuántas veces dije eso de pequeña y es que claro, yo lo veía venir.... Ahora todo son problemas y responsabilidades y lo peor de todo es que no tengo lo que debería tener para afrontarlos... ¿Por qué tuve que crecer? Si yo ya he dicho que no quiero ser mayor! Si yo de pequeña lo tenía todo.... hasta NO-VIO! Si, si, novio! Era mi vecino, se llamaba Javier y rubio, muy muy rubio. Lo compartíamos todo. Nos sentábamos juntos en el cole, todas las tardes quedábamos para jugar "en su caso o en la mía" al pilla- pilla, al escondite, a encontrar tesoros,... Ay! que feliz era yo entonces o acaso seria una ingenua de la vida???? Ya en la adolescencia, no contenta con las cargas del instituto, comencé a introducirme en el mundillo de los "chicos", que por cierto, después dicen que las raras somos nosotras, pues anda que ellos..... El tiempo que no para me lleva hasta el día de hoy, que con veinticinco añitos, ya estoy cansada de todo: de la facultad, de los problemas, de las responsabilidades, de mis rollos, de comerme tanto la cabeza, de pensar como pienso, cansada también de equivocarme y la mayoría de las veces cansada de mi novio............... ¡Yo no quiero ser mayor!!!!

miércoles, 3 de septiembre de 2008

PERDÓNAME!!!!

Extraña forma de comportarme. No sé valorar lo que tengo y ansío conseguir lo imposible. Los días me parecen largos y aburridos, semejan caminos entoscados, difíciles de alcanzar, imposibles de explorar. Me pierdo horas y horas del día durmiendo, tirada en el sofá, viendo llover... ¡Todo me dá igual! La rutina me ahoga. Me hacen falta tantas cosas de mi vida pasada... me perdí todo lo bueno, simplemente se extravió en el tiempo. Soy casi inerte puesto que, creo que ya ni siento dolor, creo que mis ojos ya están secos y no son capaces de emanar más agua... ¿Por qué el destino te eligió a ti? ¿Por qué no preguntó primero? Te quise y te quiero tanto... ¡Ojalá pudiese ocupar tu lugar! Yo sólo quiero que tú estés bien... pero... ¡cómo no voy a quererte si eres mi hermano pequeño!... ¡Maldita hora! ¡Maldito accidente! ¡Cuánto te extraño! Añoro tu sonrisa, tu voz... ¡Cuánto siento haberte dicho tantas veces que te callases...! ¡Perdóname! Ahora, ..... ahora sólo quiero que me hables....

EXTRAÑA FORMA DE QUERERTE.....

¿Serviría de algo decirte lo que siento?????

- Siento no verte cada mañana.
- Siento no haberte dicho toda la verdad.
- Siento que entre tú y yo ni siquiera quede la amistad.
- Siento haberte querido sólo a ratos.
- Siento que entre nosotros existiesen tantos secretos.
- Siento haber quedado contigo sólo a escondidas.
- Siento no tener el valor para enfrentarme a la realidad.
- Siento que hayas perdido el tiempo conmigo.
- Siento ser tan egoísta.
- Siento ser tan celosa, pero sólo me sucede contigo.
- Siento no tener otra oportunidad contigo.
- Siento.. siento tantas cosas que no sé por donde empezar....

lunes, 1 de septiembre de 2008

¿APRENDER SOLA?

Porque hace mucho que no siento como estoy sintiendo.
Porque cuando te miro mis dudas desaparecen.
Porque te quiero aunque no quiero quererte.
Porque cuando pienso en ti, la sonrisa me sale sola.
Porque si me coges de la mano cierro los ojos y no tengo miedo.
Porque te miento si digo que tu ausencia no es un castigo.
Porque pase lo que pase siempre tengo tiempo para recordarte.
Porque aunque yo no quiero te diré que siento celos.
Porque entraste en mi vida cuando yo ya te quería.
Porque siempre supiste escucharme.
¿Por qué no me enseñaste a olvidarte?

SIN RESPUESTAS..........

Con que facilidad herimos muchas veces los sentimientos de los demás. Qué fácil no resulta soltar un "te quiero" sin saber que dañamos profundamente a alguien cuando no lo decimos con sinceridad. ¿Cuántas veces nos ilusionamos y luego nos hacen a un lado? ¿Cuántas veces no lo hacemos nosotros? ¿Por qué siempre una palabra bonita o una frase agradable de alguien que no nos merece hace que nos rindamos a sus pies? ¿Por qué no podemos querer a quien verdaderamente nos quiere? ¿Por qué siempre nos fijamos en quien no se fija en nosotros? ¿Por qué repetimos siempre los mismos errores? ¿Por qué siempre pensamos que esta vez será diferente, si sabemos de ante mano que no será así? ¿Por qué nos engañamos viendo lo que nadie ve? ¿Por qué estamos felices cuando sabemos que vivimos en una mentira? ¿Por qué nos acercamos a quien poco a poco se aleja de nosotros? ¿Por qué no podemos evitar ser como somos? ¿Por qué siempre queremos tener lo que los demás tienen? ¿Por qué nunca podemos aceptar un final que no nos gusta? ¿POR QUÉ YO, SOY COMO SOY?